«ΚΑΛΕΙΣΘΩ ΔΕ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ»

Ψευδοκαλλισθένη, «Βίος Αλεξάνδρου»

Ο Φίλιππος προφητεύει για τον Αλέξανδρο:

Βλέπω ότι η σπορά είναι θεϊκή.
Γιατί μόλις το παιδί έπεσε στη γη
(γεννήθηκε στον κυοφόρο δίφρο-σκαμνί) ακούστηκαν αλλεπάλληλες βροντές και αστραπές φώτισαν τον ουρανό ώστε ταρακουνήθηκε ολόκληρο το σύμπαν.
Ο τοκετός συνοδεύτηκε από επίσημα κοσμικά σημάδια.


«ΚΑΛΕΙΣΘΩ ΔΕ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ».

ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.

Σ’ όλη τη Μακεδονία και στην Πέλλη (Πέλλα) και στη Θράκη έγινε στεφανηφορία.

όνειρο Ολυμπιάδος

ο πίνακας ανήκει στη Χρυσούλα Ματσιαρόκου είναι εμπνευσμένος από μεσαιωνικό χειρόγραφο

Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΣΕ ΔΡΑΚΟ

Πλουτάρχου, «Βίος Αλεξάνδρου»

Κάποτε πάλι, ενώ κοιμόταν η Ολυμπιάδα, φάνηκε ένας δράκοντας να είναι ξαπλωμένος δίπλα στο σώμα της. Λένε μάλιστα πως το γεγονός αυτό έγινε αιτία να σβήσει ο έρωτας του Φιλίππου για τη γυναίκα του και να πάψει να είναι διαχυτικός μαζί της. Είτε επειδή φοβήθηκε μήπως η γυναίκα του του κάνει μάγια και τον φαρμακώσει είτε επειδή πίστεψε πως η συνεύρεση εκείνη της γυναίκας του ήταν ιερή, έχοντας την ιδέα πως κοιμήθηκε μ’ έναν ανώτερό του, από τότε δεν πήγαινε να κοιμηθεί μαζί της. Υπάρχει όμως και μια άλλη φήμη γι’ αυτά. Ότι δηλαδή όλες οι γυναίκες εκείνες (οι μυημένες στα Καβείρια Μυστήρια της Σαμοθράκης) από τα πολύ παλιά χρόνια επιδίδονται στα Ορφικά και τα Διονυσιακά όργια. Ονομάζονται Κλώδωνες και Μιμαλλόνες και οι μυστηριακές τους ιερουργίες μοιάζουν σε πολλά μ’ αυτές που τελούν οι Ηδωνίδες γυναίκες (από την Ηδωνία, χώρα ανάμεσα στον ποταμό Νέστο και το Στρυμώνα) και οι Θρακιώτισσες που κατοικούν στην περιοχή του Αίμου, από τις οποίες πιστεύεται ότι προέρχεται και η λέξη θρησκεύω που χρησιμοποιείται για τις υπερβολικές και περίεργες ιερουργίες.
Η Ολυμπιάδα μάλιστα, επειδή αγαπούσε περισσότερο από τις άλλες τις μυστικοπάθειες και τους ενθουσιασμούς (την κατάληψή της από θεϊκά πνεύματα) είχε στη συντροφιά της μεγάλα ήμερα φίδια, τα οποία έβγαιναν από τον κισσό και τα μυστικά κιβώτια, τυλίγονταν πάνω στους θύρσους (τα μακριά ραβδιά του Διονύσου) και τα στεφάνια των γυναικών και άφηναν έκπληκτους τους άνδρες.



ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Ευγενία Κούκουρα

Η γέννηση του Αλέξανδρου προκαλεί ανείπωτη χαρά στο Φίλιππο

Η αναγγελία της γέννησης του Αλέξανδρου βρίσκει τον Φίλιππο σε μάχη.

Κόιντου Κούρτιου Ρούφου, Η Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου»

Όταν γεννιόταν ο Αλέξανδρος, ο Φίλιππος έλειπε στην πολιορκία της Ποτίδαιας (στην α΄ χερσόνησο της Χαλκιδικής) στα παράλια της Μακεδονίας. Εκεί του αναγγέλθηκαν τρεις ευχάριστες ειδήσεις την ίδια μέρα, πρώτον ότι ο στρατηγός του Παρμενίωνας νίκησε τους Ιλλυριούς σε κάποια μεγάλη μάχη, δεύτερον ότι τα άλογά του νίκησαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ήδη του έστελναν το βραβείο, και τρίτον ότι η γυναίκα του γέννησε αγόρι. Ο Φίλιππος, επειδή ήξερε την αστάθεια στα ανθρώπινα πράγματα, αναφώνησε: «Τύχη, πρόσθεσε και κανένα δυστύχημα σ’ αυτά τα πολύ ευτυχή γεγονότα».

απόδοση κειμένου: Ευγενία Κούκουρα

Ο Νεκτανεβώ πατέρας του Αλέξανδρου;

φωτο από μεσαιωνικό χειρόγραφο


Ο ΘΡΥΛΟΣ ΘΕΛΕΙ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟ ΝΕΚΤΑΝΕΒΩ


Ψευδοκαλλισθένη, «Βίος Αλεξάνδρου»

Κι όταν ήρθε η ώρα να γεννήσει, η Ολυμπιάδα ΚΑΘΙΣΑΣΑ ΕΠΙ ΤΟΝ ΚΥΟΦΟΡΟΝ ΔΙΦΡΟΝ ΩΔΙΝΕ (κάθισε στον κυοφόρο δίφρο-σκαμνί) και την έπιασαν οι ωδίνες-οι πόνοι της γέννας. Μαζί της βρισκόταν κι ο Νεκτανεβώς, ο οποίος αφού μελέτησε τα ουράνια σημάδια, την συμβούλευε να μην επισπεύσει τον τοκετό, κι αφού συγκλόνισε (ανατάραξε) τα κοσμικά στοιχεία χρησιμοποιώντας τη μαγική του τέχνη, μάθαινε τα ενεστώτα τη φύσει (την παρούσα κατάσταση της φύσεως) και της λέει: «Γυναίκα, συγκρατήσου, γιατί αν γεννήσεις τώρα, θα γεννήσεις υπόδουλο ι αιχμάλωτο». Κι όταν έρχονταν πάλι οι πόνοι στη γυναίκα και δεν μπορούσε να τους υποφέρει, ο Νεκτανεβώς της είπε: «Κάνε λίγη υπομονή γυναίκα, γιατί αν γεννήσεις τώρα, αυτός που θα γεννηθεί θα είναι γάλλος (ανίκανος) και απρόκοπος (ευνούχος)». Ο Νεκτανεβώς παρηγορούσε τη γυναίκα και την ενθάρρυνε και την δασκάλευε να κλείνει με τα χέρια της τη μήτρα (για να καθυστερήσει τον τοκετό). Κι αυτός με τις μαγικές του δυνάμεις ήλεγχε τον τοκετό της γυναίκας. Πάλι εξέτασε τους ουράνιους δρόμους των κοσμικών στοιχείων, κι όταν κατάλαβε ότι ολόκληρο το σύμπαν μεσουρανούσε και είδε κάποια λάμψη στον ουρανό, η οποία έμοιαζε σαν τον ήλιο του μεσουρανούσε (το μεσημέρι) είπε στην Ολυμπιάδα:
«ΔΙΔΟΥ ΝΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟΝ ΦΩΝΗΝ».
«Ξεφώνισε τώρα τη φωνή του τοκετού».
Κι αυτός καθοδήγησε τον τοκετό της (την ξεγέννησε) κα της είπε:
«ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ, ΑΡΤΙ ΤΕΞΕΙΣ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΑ».
«Βασίλισσα, τώρα θα γεννήσεις ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΑ».
Κι η Ολυμπιάδα μυκησαμένη (μούγκρισε) πιο πολύ από βόδι (αγελάδα) γέννησε παιδί αρσενικό με τη βοήθεια της τύχης. ΤΟΥ ΠΑΙΔΟΣ ΠΕΣΟΝΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΗΝ (όταν το παιδί έπεσε κάτω στη γη) ακούστηκαν αλλεπάλληλες βροντές και φωτισμοί αστραπών σαν να ταρακουνήθηκε ολόκληρο το σύμπαν.

τα όνειρα της Ολυμπιάδος και του Φιλίππου

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ

Το όνειρο της Ολυμπιάδας

Πλουτάρχου, «Βίος Αλεξάνδρου»

Το προηγούμενο βράδυ πριν από την πρώτη νύχτα του γάμου της με το Φίλιππο η νύφη (η Ολυμπιάδα) είδε στ’ όνειρό της πως άκουσε μια βροντή και πως ένας κεραυνός έπεσε στην κοιλιά της. Στο σημείο που την χτύπησε ο κεραυνός άναψε μια μεγάλη φλόγα, ύστερα διασπάστηκε σε άλλες φλόγες που κατευθύνονταν προς κάθε κατεύθυνση και τελικά έσβησε.

ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε από τη Χρυσούλα Ματσιαρόκου
(αντιγραφή και έμνευση από μεσαιωνικά χειρόγραφα)

Το όνειρο του Φιλίππου

Λίγο καιρό αργότερα απ’ το γάμο, ο Φίλιππος είδε όνειρο, πως σφράγισε την κοιλιά της γυναίκας του με τα ίδια του τα χέρια. Και μάλιστα το σκάλισμα της σφραγίδας, όπως είδε στ’ όνειρό του παρίστανε ένα λιοντάρι. Όλοι οι άλλοι μάντεις είδαν με ύποπτο μάτι τ’ όνειρο και πρότειναν στο Φίλιππο να προσέχει πιο πολύ τη σύζυγό του. Ο Αρίστανδρος ο Τελμησεύς όμως του είπε πως η γυναίκα του είναι έγκυος -γιατί κανένας δεν σφραγίζει τ’ άδεια πράγματα- και μάλιστα πως έχει στην κοιλιά της ένα αγόρι με ρωμαλέα και λιονταρίσια ψυχή.

Τα κείμενα μετέφρασε η Ευγενία Κούκουρα

Φίλιππος και Ολυμπιάδα στα Καβείρια Μυστήρια

Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΣΤΑ ΚΑΒΕΙΡΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Πλουτάρχου, «Βίος Αλεξάνδρου»

Λένε πως ο Φίλιππος μυήθηκε στη Σαμοθράκη μαζί με την Ολυμπιάδα. Ο Φίλιππος ήταν Ηρακλείδης από τη γενιά του Κάρανου (γιου του Φείδωνα) και η Ολυμπιάδα απ’ τη γενιά του Νεοπτόλεμου (του γιου του Αχιλλέα, γιου του Πηλέα, γιου του Αιακού, γιου του Δία που ήταν βασιλιάς της Αίγινας).
Ο Φίλιππος ήταν τότε νεαρός ακόμα και εκείνη παιδούλα, ορφανή από πατέρα και μητέρα. Εκεί (στη Σαμοθράκη) την ερωτεύτηκε και τελικά την νυμφεύτηκε αφού πήρε τη συγκατάθεση του αδελφού της Αρύμβα. (μετάφραση: Κούκουρα Ευγενία)

Ο Αχιλλέας ως πρότυπο του Αλέξανδρου

Ο Αλέξανδρος ως πρότυπο του είχε τον Αχιλλέα.
Όταν πήγε στην Τροία καθιέρωσε θυσίες προς τιμήν του Αχιλλέα


Πλουτάρχου, «Αλέξανδρος»

Όταν ο Αλέξανδρος πήγε στην Τροία έκανε θυσίες στην Αθηνά και σπονδές στους ήρωες.
Τον τάφο του Αιλλέα μάλιστα τον άλειψε πλουσιοπάροχα με μύρα και αφού έτρεξε γύρω του γυμνός μαζί με τους φίλους του, όπως ήταν το έθιμο (επιτύμβια άθλα), κατέθεσε στεφάνι και τον

ΜΑΚΑΡΙΣΕ ΠΟΥ ΟΣΟ ΖΟΥΣΕ ΕΙΧΕ ΠΙΣΤΟ ΦΙΛΟ (ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΛΟ)
ΚΙ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕ ΒΡΗΚΕ ΜΕΓΑΛΟ ΥΜΝΗΤΗ (ΤΟΝ ΟΜΗΡΟ).

Όταν τριγύριζε στην πόλη κι έβλεπε τα αξιοθέατα, κάποιος τον ρώτησε, αν θέλει να δει τη λύρα του Αλέξανδρου (του Πάρη). Εκείνος απάντησε πως λίγο τον ενδιαφέρει εκείνη και πως ζητάει τη λύρα του Αχιλλέα, με την οποία εκείνος υμνούσε τα κατορθώματα των γενναίων. (μετάφραση Ευγενία Κούκουρα


Ψευδοκαλλισθένη, «Αλεξάνδρου Βίος», Βιβλίο Α΄.

Ο Αλέξανδρος όταν έφθασε στην Φρυγία πήγε στον ποταμό Σκάμανδρο, όπου είχε κάνει μπάνιο ο Αχιλλέας και κάνει μπάνιο κι αυτός. Όταν είδε ότι το ΕΠΤΑΒΟΕΙΟ (Η Ασπίδα του Αίαντα που ήταν κατασκευασμένη από 7 δέρματα βοδιού) δεν είναι ούτε τόσο μεγάλο ούτε τόσο θαυμαστό όσο το περιγράφει ο Όμηρος, αναφώνησε: «Μακάριοι εσείς, που αξιωθήκατε έναν ποιητή σαν τον Όμηρο που γίνατε μεγάλοι (σπουδαίοι) στα ποιήματά του, ενώ στην πραγματικότητα είστε πολύ κατώτεροι από εκείνα που γράφτηκαν». Κι όταν ήρθε και τον βρήκε κάποιος ποιητής και του είπε: «Βασιλιά Αλέξανδρε, εμείς θα γράψουμε καλύτερα για σένα», ο Αλέξανδρος τότε είπε: «Θα προτιμούσα τον Όμηρο να με περιγράψει ως Θερσίτη, παρά εσύ Αγαμέμνονα». (μετάφραση Ευγενία Κούκουρα)

Ο Περδίκας για το θάνατο του Αλέξανδρου

Κόϊντου Κούρτιου Ρούφου, "Η Ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου"

περιγράφει τα λόγια του Περδίκκα για το θάνατο του Αλεξάνδρου:

Ο θυμός των θεών δεν μπορεί να μηχανευτεί άλλη όμοια τραγωδία ίση μ’ αυτή που μας βασανίζει. Όταν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τα κατορθώματα του Αλέξανδρου μπορεί ίσως να ξεχάσει ότι ένας τέτοιος

ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΔΡΑΣ ΗΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ΔΑΝΕΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ κι έτσι ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΕΔΩ αυτοί ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥΣ.

Έτσι επειδή τίποτα δεν απομένει απ’ αυτόν, εκτός από την ύλη η οποία δεν είναι αθάνατη, αφήστε μας να εκπληρώσουμε στο σώμα και στ’ όνομά του τις οφειλόμενες τιμές, αφού θυμηθούμε την πόλη στην οποία βρισκόμαστε, τους ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους βρισκόμαστε και τις αξίες του βασιλιά και ηγέτη τον οποίο στερηθήκαμε.

Απόδοση κειμένου: ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΟΥΚΟΥΡΑ

Ο Αρριανός για τον Αλέξανδρο

Αρριανού, «Αλεξάνδρου Ανάβασις»,

Τα μεγάλα έργα γίνονται απ’ αυτούς που κοπιάζουν και διακινδυνεύουν και είναι ευχάριστο να ζεις γενναίος και να πεθάνεις αφήνοντας πίσω σου ΑΘΑΝΑΤΗ ΔΟΞΑ!

Ο Διοδώρος Σικελιώτης για τον Αλέξανδρο

Ο Διοδώρος Σικελιώτης, γράφει για τον Αλέξανδρο
17η βίβλος

Αυτός ο βασιλιάς κατόρθωσε με την σύνεση και την ανδρεία του να ξεπεράσει με το μέγεθος των έργων του όλους τους βασιλιάδες που παραδίδονται από την μνήμη, από την απαρχή των αιώνων.

Το λεξικό της Σούδας γράφει για τον Αλέξανδρο

Ἀλέξανδρος, ὁ Φιλίππου καὶ Ὀλυμπιάδος, βασιλεύσας Μακεδόνων ἀπὸ ἐνιαυτῶν ιη', τελευτήσας δὲ ἐτῶν λγ'. οὗτος ἦν τό τε σῶμα κάλλιστος καὶ φιλοπονώτατος καὶ ὀξύτατος, τὴν γνώμην ἀνδρειότατος καὶ φιλοτιμότατος καὶ φιλοκινδυνότατος καὶ τοῦ θείου ἐπιμελέστατος, ἡδονῶν τε τῶν μὲν τοῦ σώματος ἐγκρατέστατος, τῶν δὲ τῆς γνώμης ἐπαινουμένων ἁπλούστατος: ξυνιδεῖν δὲ τὸ δέον, ἔτι ἐν τῷ ἀφανεῖ ὄν, δεινότατος καὶ ἐκ τῶν φαινομένων τὸ εἰκὸς ξυμβαλεῖν ἐπιτυχέστατος καὶ τάξαι στρατιὰν καὶ ὁπλίσαι δαημονέστατος. καὶ πρὸς πᾶν καλὸν ἐπιτηδειότατος. πρὸς τούτοις ἦν ἐπιεικὴς καὶ θεοσεβής. ὀργισθεὶς γάρ ποτε Θηβαίοις ἐπὶ τοσοῦτον, ὥστε τοὺς μὲν οἰκήτορας ἐξανδραποδίσασθαι, τὴν δὲ πόλιν ἐς ἔδαφος κατασκάψαι, τῆς γε πρὸς τοὺς θεοὺς εὐσεβείας οὐκ ὠλιγώρησε περὶ τὴν κατάληψιν τῆς πόλεως: ἀλλὰ πλείστην ἐποιήσατο πρόνοιαν ὑπὲρ τοῦ μὴ δ' ἀκούσιον ἁμάρτημα γενέσθαι περὶ τὰ ἱερὰ καὶ καθόλου τὰ τεμένη. ὅτι τὸ μεγαλήγορον τοῦ Ἀλεξάνδρου οὐχ ὑπέρογκον μᾶλλόν τι ἢ εὐθαρσὲς ἐν τοῖς κινδύνοις ἐφαίνετο. Ῥωξάνης δὲ ἠράσθη ὁ Ἀλέξανδρος τῆς Ὀξυάρτου τοῦ Βακτριανοῦ, ἣν δὴ καλλίστην τῶν Ἀσιανῶν γυναικῶν λέγουσιν ὀφθῆναι οἱ ξὺν Ἀλεξάνδρῳ στρατεύσαντες μετά γε τὴν Δαρείου γυναῖκα. καὶ ταύτην ἰδόντα Ἀλέξανδρον εἰς ἔρωτα ἐλθεῖν αὐτῆς: ἐρασθέντα δὲ οὐκ ἐθελῆσαι ὑβρίσαι καθάπερ αἰχμάλωτον, ἀλλὰ γῆμαι γὰρ οὐκ ἀπαξιῶσαι. καὶ τοῦτο ἐγὼ Ἀλεξάνδρου ἐπαινῶ μᾶλλόν τι ἢ μέμφομαι. καίτοι τῆς γε Δαρείου γυναικός, ἣ καλλίστη δὴ ἐλέγετο τῶν ἐν τῇ Ἀσίᾳ γυναικῶν, ἢ οὐκ ἦλθεν ἐς ἐπιθυμίαν ἢ καρτερὸς αὑτοῦ ἐγένετο, νέος τε ὢν καὶ τὰ μάλιστα ἐν ἀκμῇ τῆς εὐτυχίας, ὁπότε ὑβρίζουσιν ἄνθρωποι. ὁ δὲ κατῃδέσθη τε καὶ ἐφείσατο σωφροσύνῃ τε πολλῇ διαχρώμενος, καὶ δόξης ἅμα ἀγαθῆς οὐκ ἀτόπῳ ἐφέσει. καὶ τοίνυν καὶ λόγος κατέχει, ἀποδράντα ἐλθεῖν παρὰ Δαρεῖον τὸν εὐνοῦχον τὸν φύλακα αὐτῷ τῆς γυναικός. καὶ τοῦτον ὡς εἶδεν ὁ Δαρεῖος, πρῶτα μὲν πυθέσθαι, εἰ ζῶσιν αὐτῷ αἱ παῖδες καὶ οἱ υἱοὶ καὶ ἡ γυνὴ καὶ ἡ μήτηρ. ὡς δὲ ζώσας τε ἐπύθετο, καὶ βασίλισσαι ὅτι καλοῦνται, καὶ περὶ τῆς θεραπείας, καὶ ὡς σωφρονεῖ ἡ γυνὴ αὐτοῦ: ἐπὶ τούτοις ἀνατεῖναι τὸν Δαρεῖον ἐς τὸν οὐρανὸν τὰς χεῖρας καὶ εὔξασθαι ὧδε: ἀλλ' ὦ Ζεῦ βασιλεῦ, ὅτῳ ἐπιτέτραπται τὰ βασιλέων πράγματα νέμειν ἐν ἀνθρώποις, σὺ νῦν μάλιστα μὲν ἐμοὶ φύλαξον Περσῶν τε καὶ Μήδων τὴν ἀρχήν, ὥσπερ οὖν καὶ ἔδωκας: εἰ δὲ δὴ ἐγὼ οὐκ ἔτι σοι βασιλεὺς τῆς Ἀσίας, σὺ δὲ μηδενὶ ἄλλῳ ὅτι μὴ Ἀλεξάνδρῳ παραδοῦναι τὸ ἐμὸν κράτος. οὕτως οὐδὲ πρὸς τῶν πολεμίων ἄρα ἀμελεῖται ὅσα σώφρονα ἔργα. οὕτω φησὶν Ἀρριανός. Νέαρχος δέ φησιν, ὅτι χαλεποὶ αὐτῷ τῶν φίλων ἐγένοντο, ὅσοι ἐκόμιζον αὐτὸν ἀρρωστοῦντα, ὅτι αὐτὸς πρὸ τῆς στρατιᾶς κινδυνεύοι: οὐ γὰρ στρατηγοῦ ταῦτα, ἀλλὰ στρατιώτου εἶναι. καί μοι δοκεῖ ἄχθεσθαι Ἀλέξανδρος τοῖσδε τοῖς λόγοις, ὅτι ἀληθεῖς τε ὄντας ἐγίνωσκε καὶ αὑτὸν ὑπαίτιον τῇ ἐπιτιμήσει. καὶ ὅμως ὑπὸ μένους τε τοῦ ἐν ταῖς μάχαις καὶ τοῦ ἔρωτος τῆς δόξης, καθάπερ οἱ ἄλλης τινὸς ἡδονῆς ἐξηττώμενοι, οὐ καρτερὸς ἦν ἀπέχεσθαι τῶν κινδύνων. ὅτι Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδὼν θαυμαστὸν βίον ἐβίωσε: πίστιν δὲ τοῖς εἰρημένοις ἐχέγγυον ἡ τῶν ἀγώνων παρέσχε πρᾶξις. οὐδὲ γάρ ἐστιν εὑρεῖν ἐν παντὶ τῷ τοῦ κόσμου κύκλῳ ἕνα ἄνδρα, τοσούτοις κατορθώμασι πλεονεκτοῦντα. τοῖς τε γὰρ ἀρίστοις συμφοιτήσας ἀνδράσιν, εἴς τε λόγους οὐ μείων τῶν εἰς ἄκρον ἐπαινουμένων εὑρέθη: πρός τε τὰ πολέμια διελθών, θαυμαστὰ μᾶλλον ἢ πειθοῦς ἄξια διεπράξατο. καὶ πρὸς Δαρεῖον τὸν Περσῶν βασιλέα συνάψας πόλεμον, τοῦτον κατακράτος νικᾷ. κἀκεῖνος αἰτεῖται εἰς διαλλαγὰς ἐλθεῖν, καὶ δοῦναι αὐτῷ καὶ τὴν θυγατέρα Ῥωξάνην πρὸς γάμου κοινωνίαν. ὁ αὐτὸς πάντα τὰ ἔθνη καταστρεψάμενος διεφθάρη τὸν νοῦν καὶ πρὸς τὰς τοῦ σώματος ἡδονὰς διωλίσθησε, Περσικήν τε στολὴν ἐνδυσάμενος, μυρίοις δὲ νέοις δορυφορούμενος, τ' τε παλλακαῖς χρώμενος, ὡς τὴν Μακεδονικὴν πᾶσαν τῶν βασιλέων συνήθειαν εἰς Πέρσας μεταρυθμίσαι, καὶ τῶν ἰδίων τινὰς διαβληθέντας ἀνελεῖν. ὕστερον δὲ εἰς Ἰνδίαν ἀφικόμενος ὑπὸ Κανδάκης τῆς βασιλίσσης συνελήφθη ἐν ἰδιώτου σχήματι. καὶ εἶπεν αὐτῷ, Ἀλέξανδρε βασιλεῦ, τὸν κόσμον παρέλαβες καὶ ὑπὸ γυναικὸς συνεσχέθης; καὶ εἰρήνην πρὸς αὐτὴν ἐποιήσατο καὶ τὴν χώραν αὐτῆς ἀβλαβῆ διεφύλαξεν. ὅτι ὁ αὐτὸς ἀνδράσιν ἐνέτυχεν ὑπὸ Περσῶν πάλαι ἐν Ἑλλάδι ληφθεῖσιν, ἠκρωτηριασμένοις τὰς χεῖρας, οὓς μεγάλαις δωρεαῖς ἐφιλοφρονήσατο καὶ παρεμυθήσατο. εἰς δὲ τὴν λίμνην τὴν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ ἀφικόμενος τὸ διάδημα ἀπέβαλεν, ὄμβρου πολλοῦ καταρραγέντος καὶ μόλις ἐπὶ τὴν γῆν διενήξατο. καὶ ὑπὸ Κασάνδρου τοῦ ἰδίου στρατηγοῦ φάρμακον δεξάμενος ἐσπαράχθη: καὶ οὕτως ἐπὶ τοσούτοις κατορθώμασι τὸν βίον μετήλλαξεν.